ΥΨΩΝΟΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ

Απόσπασμα από ένα παλιότερο ποίημα:

Τα ερείπια βλασταίνουν στο λιακωτό της μέρας 
κλείνοντας τους δρόμους της μνήμης …

Ένας ύπνος, 
πιότερο κι από θάνατο αδυσώπητος, 
υπονομεύει τα χρόνια που θα’ ρθουν.

Οι στέγες βούλιαξαν
Τα χρόνια βουλιάζουν
Βουλιάζομε μαζί τους στη μνήμη· 
υψώνομε σημαία τον λόγο 

ας έχομε κάτι ν’ αφήσομε…