Ανάγκη να αντλήσουμε, “ύδωρ εσαεί νεαρόν”, εμπνεύσεις και στάσεις ζωής
ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΧΕΣ
Ανάγκη να αντλήσουμε, “ύδωρ εσαεί νεαρόν”, εμπνεύσεις και στάσεις ζωής
… Και αν τα ύδατα, ως χθόνια δύναμη, εκπηγάζουν από τα βάθη της γης κι από τα βάθη των αιώνων συνάμα, η πίστη στην ιερότητά τους αναβλύζει από την ανθρώπινη ανάγκη, την κοινωνική αυτογνωσία και από το σέβας τόσο στον φυσικό κόσμο μας όσο και στον παντοδύναμο πλάστη του. Το καταλαβαίνουμε καλύτερα τέτοιες ημέρες, Μεγαλοβδόμαδο και Λαμπρή, όταν η κοινότητα περιφέρει τον ανθοστόλιστο Επιτάφιο, νύχτα βαθιά της Μεγάλης Παρασκευής, μα και όταν λιτανεύει τα λάβαρα και τις εικόνες στην τελετή της Δεύτερης Ανάστασης, Κυριακή του Πάσχα.
Έθιμο της κρητικής υπαίθρου, παμπάλαιο, να σταματούν οι λιτανείες σε κάθε δισταύρι, σε κάθε σταυροδρόμι, σε κάθε πηγή των υδάτων, πηγάδια και βρύσες και κρήνες, να αποτίθεται ο επιτάφιος καταγής ή στο χείλος του κάθε πηγαδιού, κι ένας ταπεινός παπάς να αναπέμπει δεήσεις, στρέφοντας το βλέμμα στον ουρανό. Δεήσεις άλλοτε αυτοσχέδιες και άλλοτε παρμένες αποσπασματικά από τα ευχολόγια της εκκλησίας. Δεν απολείπουν, άλλωστε, από τα υμνολόγια οι σχετικές αναφορές: «Κύριε, ο εξ ανίκμου πέτρας υδάτων παρασκευάσας ρυήναι χειμάρρους […] Συ, Κύριε, χάρισαι ημίν ύδωρ…». Ή και πιο απλά, όπως ακούσαμε προ ετών έναν γέροντα ιερέα να λέει σε κάποια λιτανεία, «Τας πηγάς των υδάτων αγίασον, Κύριε».
Τι περισσότερο ήξεραν οι παλαιότερες γενιές; Τι τους ωθούσε στην πλησμονή των συναισθημάτων, τι στο σέβας απέναντι στον φυσικό κόσμο; Να ήταν η ανάγκη; Να ήταν η πηγαία και άδολη πίστη τους; Ή μήπως, μαζί μ’ όλα τούτα, οι εμπειρίες αιώνων πολλών; Αυτές οι εμπειρίες βεβαίωναν ότι χωρίς «ευκρασίαν αέρος», χωρίς νερό, χωρίς ήλιου φως, ζωή δεν υπάρχει!
Τις μικρές αυτές τελετουργίες θυμούμαστε σήμερα, ημέρα λαμπρή. Για τη σοφία τους, για τους συμβολισμούς τους, μα και για την ανάγκη να αντλήσουμε, “ύδωρ εσαεί νεαρόν”, εμπνεύσεις και στάσεις ζωής.
Χριστός Ανέστη! Ο αναστημένος Θεάνθρωπος, ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας, να ’ναι πάντα μαζί σας!
Ευχές πολλές από την (ευρύτερη) οικογένεια Νίκου και Μαρίας Ψιλάκη. Χρόνια Πολλά, ευλογημένα.
(Κι επιτέλους, ο του φωτός κυριάρχης, ας σταλάξει λίγη σύνεση στις κεφαλές των ανερμάτιστων κουμανταδόρων ενός ανειρήνευτου και παράφωνου και ανοίκειου κόσμου. Του κόσμου μας!)
