ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Δεν ξέρω αν γίνω ποτέ ποιητής

έμαθα πάντως να καλώ τα πουλιά στο τραπέζι μου...

Να μην ξεχνάμε: Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Ας δούμε κι εμείς έναν κόσμο λουσμένο στο φως. Κι ας ακούσομε τις λέξεις σαν φωνές μυστικές που κάποτε μας έρχονται πέρα από τα σύνορα του χρόνου και κάποτε αναδύονται σαν μικρά κι ανέλπιστα θαύματα από τον μέσα μας κόσμο.   

Έθιμο το έχει καθιερώσει ο φίλος ποιητής Λουκάς Δ. Παπαδάκης ν' ανοίγει κάθε χρόνο τέτοια μέρα διάπλατα παράθυρα στον κόσμο της ποίησης. Παρακινεί κι ενθαρρύνει, προτρέπει κι εμπνέει ομότεχνους και φίλους να συνεισφέρουν ερανίσματα στίχων για να συνθέτει εκείνα τα υπέροχα αφιερώματά του στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Φέτος (2018) το εθιμικό αφιέρωμά του περιλαμβάνει 14 ποιήματα, μια αφίσα δική του και μια (ανοιξιάτικη) φωτογραφία της Έφης Ψιλάκη.

Μου έκαμε την τιμή να ζητήσει και τη δική μου συμμετοχή. Και θυμήθηκα τούτους τους (ξαναδουλεμένους) νεανικούς στίχους. Τίτλος: Ο ποιητής.

Αναρτώ το ποίημα και εδώ μαζί με τις ευχαριστίες μου στον Λουκά: 

Ο ποιητής

(καινούργια πατίνα σ' ένα νεανικό στίχο)

 

Έχτισα το σπίτι μου στη λευκή γη

του άγραφου χάρτη

παλεύοντας με το πείσμα

του άγραφου χρόνου.

 

Περιπλανήθηκα χρόνια και χρόνια στην άβυσσο

των ήχων που πλάθουν τις λέξεις

των λέξεων που γυμνώνονται σαν πρωτάρες παρθένες μπροστά μου,

 

μόνο και μόνο για να καλέσω τα πουλιά στο τραπέζι μου.

 

Και περνούσαν τα χρόνια

κι έστηνα ξόβεργες στους πτερόεντες φθόγγους

και ψέλλιζα καινούργιες κλητικές,

ονόματα στιλβωμένα με καινούργιες πατίνες,

λόγια ειπωμένα πριν γεννηθώ,

πριν γεννηθούν κι οι λέξεις ακόμη.

 

Δεν ξέρω αν γίνω ποτέ ποιητής

έμαθα πάντως να καλώ τα πουλιά στο τραπέζι μου.

(Πρώτη γραφή: 1980)

 

Διαβάστε εδώ ολόκληρο του αφιέρωμα στην ιστοσελίδα του Λουκά Παπαδάκη:

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2000036903650723&id=10...